.: در محضــــــــر استاد مهــــــــدی طیّب :.

 

 

برخی از كسانی كه در محافل صوفیان و مجامع عارفان حضور می یابند اشخاصی هستند كه به عرفان و تصوّف به عنوان امری تفنّنی و مشغولیتی دلپذیر و دوست داشتنی برای اوقات فراغت از كارهای دنیوی و مادّی می نگرند . اینان از حقیقت اندیشه ها و روحیات ، حالات و مقامات ، و رفتار و كردار عارفان بی بهره اند و زندگیشان كوچكترین تأثیری از معنویت و عرفان نپذیرفته است و در عرصه دنیا پرستی و زراندوزی ، لذّت پرستی و شهوت رانی ، و حقّ كشی و بی رحمی ، پیشتاز بوده و گوی سبقت را از دیگران ربوده اند ؛ لكن با اداهای عارفانه در آوردن و عبارات و اصطلاحات و جملات و اشعار عرفانی بر زبان راندن ، خود را به عارفان شبیه می سازند و چه بسا خویش را اهل عرفان بشمار می آورند .

 

عرفان گرائی این گروه شكل فانتزی دارد و در عین دنیا طلبی و گناه پیشگی ، و عدم پروای از هیچ حرام و ظلم و فسق و معصیتی در عرصه زندگی خود ، به عنوان یك تفریح معنوی و تفنّن روحی و زمینه ای برای تخلیه روانی و ارضاء كاذب نیاز روحی خویش به دین و معنویت ، ساعاتی را در طول هفته یا ماه ، به حضور در خانقاه ها و جلسات صوفیانه اختصاص داده و به اصطلاح از فضای روحانی و مراسم عرفانی آن لذت برده ، متمتّع می گردند . امّا پس از ترك جلسه و ورود به فضای واقعی زندگی خود ، تا بار دیگری كه مجدداً در آن جلسه حضور یابند ، معنویت و دین و عرفان و خداو اولیای خدا را به فراموشی سپرده و همان روال دنیاپرستانه و معصیت آلود زندگی خویش را پی می گیرند . جالب است كه در همان ساعات حضور در محافل و جلسات صوفیانه و عرفانی هم صرفاً به جنبه های شیرین و شاعرانه و احساسی دین و عرفان توجه كرده و می پردازند و به طاعت و عبادت ، ورع و تقوی ، و حجاب و عفاف ، عنایتی نداشته و رغبت و اقبالی نشان نمی دهند .

 

مبرّا بودن ساحت دین و عرفان و معنویت از چنین بازی های نابخردانه ای ، نیاز به توضیح ندارد و كسانی كه چنین رویه ای در پیش گرفته اند باید بدانند كه این گونه عرفان گرائی ، هیچ ثمر و فایده واقعی و ماندگاری برای آنها نخواهد داشت و اندكی از بار گناهان ایشان نمی كاهد و به رشد و تعالی آنها منجر نمی شود .

 

سرّحقّ